Linki do wszystkich odcinków i prologu można znaleźć tutaj.
Uwaga! Bardzo proszę o niedodawanie komentarzy w stylu "Super, czekam na next!", bo dają mi jedynie do zrozumienia, że autor takiej opinii nic nie przeczytał. Naprawdę, obejdzie się bez takich wpisów - ja rozumiem, że nie każdemu się chce czytać taką amatorską twórczość i nie obrażę się jeśli nie będzie wielu komentarzy i rzygania tęczą. Jak ktoś zechce skomentować, to proszę o konstruktywne i sensowne opinie. Dziękuję, koniec komunikatu.
________________
No Way Back
Odcinek 1 - Hotel Florida
Hollywood, Floryda. Około trzydzieści kilometrów od Miami. Nie
jest to duże miasto, ale ma w sobie to coś, co przyciąga do siebie gości.
Niektórzy, oczarowani prostym urokiem tamtejszych dzielnic, postanowili zacząć
tam nowe życie.
Mieszka tu ponad 130 tysięcy ludzi. Każdy ze swoją historią,
swoimi wspomnieniami, dobrymi oraz złymi. W tłumie, między nimi wszystkimi,
kryje się Jennifer Forester.
Każdego ranka siadała na kanapie w salonie analizując
wydarzenia z ostatnich tygodni swojego życia. Tym razem nie było inaczej.
Pewne późne lipcowe popołudnie w Miami. Niebo nabrało już
mocno różowej barwy. Pusta działka na Coconut Grove. W rogu stał biały
kabriolet, tuż obok niego dziewczyna z pistoletem w ręku. Mierzyła do mężczyzny
kilka metrów dalej.
- Pytam ostatni raz: dla kogo pracujesz?! – krzyczała.
- Niczego się ode mnie nie dowiesz. Nie możesz mi nic zrobić
– odpowiedział spokojnie chłopak.
- Chcesz się przekonać?
- Ha! Widać, że jesteś zdesperowana. Nie strzelisz do mnie.
- Nawet nie wiesz, jak bardzo się mylisz – starała się
opanować swój drżący głos.
Kobieta powoli pociągnęła za złowrogo lśniący spust. Jeden
raz, drugi, trzeci. Nic się nie stało. Było słychać tylko ciche klikanie,
pistolet nie strzelił.
„Co jest?!... Broń była naładowana! Cholerny złom!” –
pomyślała, po czym w gniewie cisnęła metalowy przedmiot w pobliskie krzaki.
Przestępca zaśmiał się i kpiąco pokręcił głową. Swobodnie
schylił się po swój rewolwer, podniósł go i delektując się każdym swoim słowem,
powiedział:
- Role się zamieniły. Teraz ty musisz zginąć tu i…
Rozrzedzone, letnie powietrze wypełniło się dźwiękami dwóch
strzałów. Niedoszły morderca Jennifer upadł na suchą, spaloną słońcem ziemię. Rudowłosa
krzyknęła ze strachu i cofnęła się do tyłu. Po chwili udało jej się
przezwyciężyć lęk i nieśmiało, robiąc drobne kroki, podeszła do mężczyzny.
Zauważyła, że całą koszulę na plecach miał poplamioną świeżą krwią. Ktoś inny
strzelił do niego od tyłu.
Podnosiła wzrok bardzo wolno, jakby bała się, co lub kogo
zobaczy. Po kilku sekundach spostrzegła ich. Stali pod ogrodzeniem z czerwonych
cegieł, na drugim końcu niewielkiej posesji. Ona i on. Kobieta z upiętymi
wysoko długimi włosami i jej towarzysz w okularach z czarną oprawką. Gdy tylko
spojrzenia ich i Jennifer się spotkały, nieznajomi zaczęli odchodzić. Minęli
niedokończone ogrodzenie bez furtki ani bramy wjazdowej i oboje zniknęli za
opuszczonym, małym domkiem tuż obok.
Dziewczyna w skórzanej kurtce przez chwilę stała nieruchomo
i patrzyła przed siebie jak w transie. Nagle ruszyła do biegu, nie zwracając
uwagi na to, że ze stresu nadal chwiały jej się nogi.
- Zaczekajcie chwilę! – zawołała, gdy oni już podchodzili do
swojego samochodu. – Uratowaliście mi życie, dziękuję! Ale kim wy… I jak… - nie
mogła złapać oddechu.
Blondynka spojrzała na nią z niezmąconym spokojem.
- Nieważne. Nieświadomość
to brak cierpienia, zapamiętaj.
- Ja chcę tylko znać prawdę. Powiecie mi wszystko i odejdę
stąd - odpowiedziała niezrażona.
Właścicielka białej koszuli głośno wciągnęła powietrze do
płuc i uniosła oczy do góry.
- Są takie rzeczy, którymi nie powinny interesować się osoby
trzecie – odrzekł milczący do tej pory chłopak.
Jennifer szybko stała się coraz bardziej poirytowana. Nie
lubiła, kiedy ktoś przed nią coś ukrywał.
- Okej, w takim razie ja teraz sobie pójdę i rozpowiem o was
w mieście. Tego chcecie, tak?
- Myślisz, że boimy się szantażu? – młoda dziewczyna
spojrzała nią pogardliwie.
- Boicie się prawdy – uniosła do góry palec, aby podkreślić
wagę swoich słów. – Wiecie co, wyglądacie mi na jakąś szemraną organizację. Mam
rację?
Zapadła tak idealna cisza, że każdy mógł wyraźnie słyszeć
swój oddech. Delikatny, wieczorny wiatr poruszał spokojnie źdźbłami trawy i
liśćmi na drzewach. Po kilku sekundach, które dłużyły się niemal jak całe
minuty, milczenie przerwał gniewny krzyk rudowłosej:
- Pytałam, czy mam rację?!
Odpowiedziało jej echo. Dopiero po kolejnych kilku chwilach
mężczyzna w szarym swetrze odrzekł:
- Nie będziemy rozmawiać w ten sposób. Jedziesz z nami albo
rozstaniemy się tu raz na zawsze.
Drzwi niezwykle nowoczesnego auta otworzyły się z
mechanicznym pogłosem.
***
Prawie pół godziny jechali oświetlonymi ulicami Miami. Prowadził
czarnowłosy chłopak. Ani on, ani jego znajoma nie odezwali się przez całą drogę
nawet jednym słowem. Jednak niewiele obchodziło to Jennifer; było jej też
wszystko jedno, czy chociażby wywiozą ją za miasto i zamordują. Swoje myśli
skoncentrowała na śledzeniu trasy, niesamowicie pogmatwanej trasy. Nie znała
żadnej z ulic, którymi przejeżdżali. Momentami miała też wrażenie, że niektóre
budynki widzi już któryś z kolei raz podczas tego rajdu. To na pewno było
zaplanowane i przemyślane działanie kierowcy, aby uniemożliwić spostrzegawczej
pasażerce odnalezienie tej drogi w przyszłości.
Nagle zatrzymali się na jednej z ulic, która prawdopodobnie
mieściła się w centrum. Alejka była raczej krótka, z budynkami typowymi dla
MiMo - Modernizmu Miami. Ten termin został opracowany specjalnie, aby określić
wyjątkowy styl architektoniczny miasta.
Wysiedli z pojazdu. Młoda, lekko opalona kobieta wybiegła z
auta i pospiesznie otworzyła swoimi kluczami drzwi jednego z budynków. Nad
wejściem widniał zgaszony, neonowy napis „Hotel Florida”.
„Oryginalna nazwa” – pomyślała Jennifer z sarkazmem. Pewna
siebie weszła do środka. Gdy wszyscy już byli wewnątrz, zamek w drzwiach
natychmiast został zamknięty.
Wnętrze hotelu niczym się nie wyróżniało. Korytarz, winda,
recepcja. Jedyną przerażającą rzeczą była pustka, której efekt dodatkowo wzmacniała
ciemność. Cokolwiek dało się widzieć tylko dzięki świetle księżyca, dostającym
się przez szklane drzwi i okna.
- Za mną – dziewczyna skinęła palcem i ruszyła przed siebie.
– L.?
- Tak? – odrzekł mężczyzna.
- Pilnuj jej – odpowiedziała, po czym mrugnęła z uśmiechem
do swojego kolegi.
Tajemnicza kobieta szła z przodu, głośno uderzając o podłogę
niskimi obcasami swych butów. Patrząc pod nogi lekko pochyliła głowę, a jej twarz
skryła się w mroku.
Najpierw otworzyła wejście za biurkiem recepcji. Na jasnych
drzwiach wisiała podniszczona kartka z napisem „Tylko dla personelu”. W
niewielkim, surowym pomieszczeniu mieściła się umywalka, jakaś metalowa szafka
i drewniany wieszak na ubrania. Na końcu były kolejne, również zamknięte na
klucz wrota. Ich otworzenie zajęło prawie pół minuty. Następne pomieszczenie
było niemal identyczne, jednak nie znajdowało się w nim już przejście do
kolejnego pokoju, a o ścianę opierał się mop do podłogi. Wszystko wyglądało całkiem
normalnie.
Na pewno? Nic nie jest takie, jakie się wydaje. Toteż nikogo
nie powinien zaskoczyć tu właz pod podłogą.
- Zapraszamy do środka. Uważaj na schodach.
Zastanowiła się chwilę. A jeśli to jakiś podstęp?...
***
Oślepiające, białe światło. Tylko tyle można było zobaczyć w
pomieszczeniu za pancernymi drzwiami, na końcu ciemnego korytarza. Dopiero po
chwili przystosowywania się wzroku do rażącej jasności wszystko stawało się
widoczne. Kanapa, fotele, mały stolik, a za nimi hologramy – jeden z nich
pełnił rolę tła, wyświetlając cudowną panoramę egzotycznej plaży.
Rudowłosa obejrzała się wokół. Wszystko wydawało jej się
snem. Niesamowite, futurystyczne wnętrze w podziemiach miasta. I ta podłoga…
- Pod nami jest takie samo pomieszczenie? – zapytała
zerkając w dół.
- To tylko iluzja. Stoisz na specjalnych, szklanych płytach.
Potrafią wyświetlić od spodu dowolny, łudząco realny obraz – kobieta wytłumaczyła
oschle, siadając na sofie.
- Wspaniałe.
- Teraz możesz pytać, o co tylko chcesz – odezwał się
mężczyzna.
Jennifer usiadła na fotelu po prawej stronie. Założyła nogę
na nogę, uniosła wysoko głowę, po czym spokojnie odpowiedziała:
- …a na końcu powiecie, że za dużo wiem, i oczywiste, jak to
się skończy.
- Ależ skąd. Jedynie zapomnisz, co się z tobą działo przez
ostatnie kilka dni. W twoim wypadku to chyba dobrze… więc póki co mów, co
chcesz wiedzieć – pospiesznie odpowiedziała dziewczyna, lekko się uśmiechając.
Pannę Forester zaczynał irytować styl bycia tych ludzi. Nie
dało się ich niczym zagiąć, niemożliwe było odgadnięcie ich myśli i odczuć.
Przerażała ją ta aura tajemniczości. Doszła jednak do wniosku, że i tak nie ma
nic do stracenia, bo mimo wszystko wkrótce mafia ostatecznie się z nią rozprawi.
Wzięła głęboki wdech.
- Chcę wiedzieć wszystko, od początku do końca. Kim
jesteście, co to za miejsce, o co tu w ogóle chodzi – zaczęła wyliczać na
palcach.
- Ach tak, nawet się nie przedstawiliśmy, to niewybaczalne.
Nazywam się Serena Worthington – powiedziała, po czym teatralnie odgarnęła
wierzchem dłoni włosy opadające na czoło.
- Ja jestem Lance Anderson. Pracujemy razem.
- Dokładnie tak. Ty się nie przedstawisz?
- Wybaczcie ten nietakt – odpowiedziała z przekąsem. –
Jennifer Forester, miło mi was poznać.
Serena i Lance spojrzeli na siebie ze zdziwionymi wyrazami
twarzy.
- Nie wiedzieliśmy, że to ty. Twoja sprawa jest bardzo znana
– powiedziała Worthington.
- Czuję się, jakbym spotkał lokalną osobistość. Mogę prosić
o autograf? – zaśmiał się chłopak.
Kobieta ukradkiem rzuciła mu krytyczne spojrzenie.
- Przejdźmy do konkretów – wstała z sofy i włożyła lewą dłoń
do kieszeni swoich dżinsowych spodni. – Jesteśmy tajnymi agentami. Nikt nie wie
o istnieniu naszej grupy. Działamy tylko w niektórych miastach Ameryki
Północnej. Mamy jedną główną siedzibę w Chicago i kilkanaście mniejszych w
innych obszarach USA. Na każdą z tych pobocznych central przypada kilku agentów.
Główna baza to zupełnie inna historia, oni zlecają nam zadania, zajmują się
bankiem danych, prowadzą rekrutacje i tym podobne. Nasza siedziba mieści się w
podziemiach opuszczonego przed kilkoma laty hotelu, który został wykupiony
przez Agencję – wzięła głęboki oddech. - Wybacz lakoniczność i chaos w mojej
wypowiedzi, ale ten zawód przyzwyczaja do konkretów, nie lania wody.
- Jakieś pytania? – dorzucił Lance.
Jennifer wzruszyła ramionami.
- Tak, raczej tak… Powiedzcie mi proszę, jakim, do cholery,
cudem tak szybko znaleźliście się na tej opuszczonej działce?
- To była ciekawa misja – zaśmiał się mężczyzna. – Miałaś
niewiarygodne szczęście. Starszy pan, który cię tam podwiózł, to nasz były
agent i zarazem starszy brat szefa. Powiadomił nas, że dzieje się coś złego, a
my od razu ruszyliśmy na pomoc. Wcześniej słyszeliśmy nieco o tej mafii…
- I tak szybko się tam zjawiliście? – niedowierzała.
- Byliśmy nieopodal – mrugnął. – Zresztą przebycie takiej
krótkiej trasy naszym najnowszym cackiem to kwestia kilku chwil.
- Rozumiem. Jeszcze raz dziękuję za pomoc… Swoją drogą, ta cała
tajna agencja ma jakąś nazwę?
- Nie. Agencja o nazwie „Agencja” – to praktyczniejsze niż
nadawanie kiczowatych tytułów.
- Ile osób przypada na jeden taki zespół jak wasz?
- Kilka, czyli coś między czterema a siedmioma osobami. Nie
więcej – odrzekła Serena.
- Czyli nie jesteście tu sami? – zdziwiła się.
Zapadła niezręczna cisza. Worthington wbiła martwo wzrok w
podłogę, nawet nie trudząc się nad odpowiedzią. Anderson uczynił to samo, jednak
po krótkiej chwili otrząsnął się.
- Mieliśmy jeszcze dwóch kumpli… Pewnego dnia zostali
wezwani do Chicago, szef chciał z nimi pogadać o czymś ważnym. Niestety
zaginęli i w żaden sposób nie możemy ich namierzyć, chociaż próbowaliśmy setki
razy. Jak się później okazało, ta cała delegacja była tylko mistyfikacją –
dyrektor nawet nie wiedział, o co chodzi…
- Za tydzień miną dwa miesiące od tamtego wydarzenia –
dokończyła Serena. – Tamtego wydarzenia, które zapoczątkowało serię lepiej lub
gorzej kończących się napadów na tajnych agentów. Już nie możemy czuć się
bezpieczni.
Jej twarz wydawała się jakby bez wyrazu, jednak wewnątrz
czuła narastający gniew. Była chorobliwie mściwą i żądną zemsty osobą, a teraz
nawet nie wiedziała, kogo ma winić. Ile razy zdążyła sobie przyrzec, że
znajdzie seryjnego mordercę, który tak dobrze zna Agencję? Ile godzin spędziła
próbując rozwikłać zagadkę?
Czasami, podczas męczących, księżycowych nocy, myślała, że
nie da rady już nic zdziałać. Obawiała się, że po tych paru latach pracy jest
za słaba i potrzebuje kogoś z zewnątrz, kto mógłby spojrzeć na sprawę innym
schematem. Potrzebna była świeża krew. Niestety nikt nie był do tego odpowiedni
– o tajnych agentach wiedzieli jedynie oni sami oraz ważni zwierzchnicy
rządowi. To nie była sprawa dla uszu zwykłych obywateli, ani tych z Miami, ani
żadnych innych.
Niespodziewanie ją olśniło. Przypomniał jej się Jared, jeden
z zaginionych. Lubił czasem rzucić jakimś filozoficznym tekstem, żartując, że
dzięki temu czuje się, jakby jego misje były jedynie rolą w filmie akcji.
Mawiał „czasem mamy rozwiązanie tuż przed oczami, jednak go nie dostrzegamy”.
Serena przyjrzała się uważnie Jennifer, która właśnie
siedziała na białym fotelu i w konsternacji bawiła się suwakiem od kurtki. Ten
pomysł wydał jej się tak szalony, a wewnętrznie czuła, że jest tak dobry…
Poczuła się dziwnie, jak nigdy do tej pory. Cała sytuacja zaczęła wydawać jej
się wręcz komiczna. Z trudem powstrzymując szeroki, zupełnie nie na miejscu w
takiej sytuacji uśmiech, rzekła:
- Hej, ty. To znaczy Jennifer. Co byś powiedziała, gdybyśmy
zaproponowali ci pracę u nas?
Lance nie wiedział, co powiedzieć, zaś sama panna Forester
po chwili przeznaczonej na przyswojenie informacji parsknęła śmiechem tak
szczerym i donośnym, że autentycznie zsunęła się na podłogę.
***
Hollywood, Floryda. Około trzydzieści kilometrów od Miami.
Nie jest to duże miasto, ale ma w sobie to coś, co przyciąga do siebie gości.
Niektórzy, oczarowani prostym urokiem tamtejszych dzielnic, postanowili zacząć
tam nowe życie.
Mieszka tu ponad 130 tysięcy ludzi. Każdy ze swoją historią,
swoimi wspomnieniami, dobrymi oraz złymi. W tłumie, między nimi wszystkimi,
kryje się Jennifer Forester.
Każdego wieczora spoczywała na schodach swojego nowego mieszkania i zastanawiała się, jak dalej potoczy się jej życie.
Każdego wieczora spoczywała na schodach swojego nowego mieszkania i zastanawiała się, jak dalej potoczy się jej życie.
Teraz nie jest już Jennifer Forester ani Alexis Turner.
Nazywa się Carla Carter. Jak to jest zmienić tożsamość drugi raz w ciągu kilku
tygodni?
Chcąc – nie chcąc zgodziła się na przyłączenie do Agencji. Potraktowała
to jako jedyną szansę odcięcia się od swojej przeszłości. Ona wzięła nowe
personalia, dom i pieniądze, oni zabrali odciski palców i DNA, a po długiej
wideokonferencji z bossem i jego asystentami oficjalnie wcielili do oddziału w
Miami. Wszyscy są zadowoleni. Ale czy do końca? Jennifer z chwilą podpisania
ostatniego, niezrozumiałego świstka papieru zobowiązała się działać w ochronie
społeczeństwa i świata. Gdy zdołała ochłonąć i przyzwyczaić się do nowego życia
w Hollywood, zdała sobie sprawę, że nawet nie wie w co się wpakowała.
Czasem wszystko wydawało jej się snem – wtedy zerkała na
swoją legitymację i wiedziała, że cała historia wydarzyła się naprawdę.
Przypominała sobie ostatnie słowa Sereny, jej łagodny głos. „Wkrótce się do
ciebie zwrócimy. Czekaj” – powiedziała.
Carla czekała. Kiedy tylko słyszała pukanie do drzwi, z
bijącym sercem odrywała się od codziennych zajęć i biegła ile sił w nogach w
stronę korytarza na parterze. Ani razu nie byli to jednak ci wyczekani,
wspaniali goście. Nie doczekała się żadnej reakcji z ich strony.
Z czasem zaczynała powątpiewać, że jeszcze kiedykolwiek ich
zobaczy. Każdy dzień spędzała w domu, oczekując na coś, co mogło nigdy nie
nadejść. Dopiero wieczorami, gdy słońce opuszczało rozgrzane miasto, a
spokojnie falująca tafla morza powoli się ochładzała, Jennifer wychodziła ze swojego
lokum, aby powłóczyć się po Hollywood. W samotności, z daleka od ciekawskich
spojrzeń turystów. Ciemność rozświetlały jedynie światła wysokich budynków, a
ona mogła po raz kolejny wypatrywać białego, nowoczesnego auta, szybko mknącego
po asfaltowych ulicach.
